A Compassionate Spy

InScience Film Festival

Toen natuurkundige Ted Hall in 1943 toetrad tot het ultrageheime Manhattan Project was hij de jongste wetenschapper die meewerkte aan de ontwikkeling van de plutoniumbom. Hall was zo geschokt door de resultaten, dat hij besloot de atoomgeheimen over te dragen aan de Sovjet-Unie. Hij noemde het later een daad van mededogen. Het was 1951, het hoogtepunt van de Koude Oorlog, en Halls besluit stond bijna gelijk aan zelfmoord – atoomspionnen Julius en Ethel Rosenberg waren voor minder geëxecuteerd. Als door een wonder wisten Ted en zijn vrouw Joan uit handen van de FBI te blijven.

Aan het eind van haar leven kijkt Joan Hall terug op die jaren, en beschrijft ze haar liefde voor de man die wellicht de wereld heeft behoed voor een catastrofe. A Compassionate Spy is het portret van een intens beschaafd en bescheiden koppel in een barbaarse tijd. In de woorden van Joan: “Als je denkt dat het Amerika van nu een lelijke plek is: toen was het erger.”

Let op, deze film Engelse ondertiteling.

Onderdeel van het InScience Film Festival Wageningen. Het hele programma vind je HIER.

When American physicist Ted Hall joined the ultra-secret Manhattan Project in 1943, he became the youngest scientist working on the development of the plutonium bomb. He was so shocked by the results that he decided to hand over atomic secrets to the Soviet Union. He later described it as an act of compassion. It was 1951, at the height of the Cold War, and Hall’s act was tantamount to suicide—the nuclear spies Julius and Ethel Rosenberg were executed for less serious crimes. As if by some miracle, however, Ted and his wife Joan managed to stay out of the hands of the FBI.

Subtitles are in English.

Now nearing the end of her life, Joan Hall looks back on those years and talks about her love for the man who perhaps saved the world from a catastrophe. A Compassionate Spy is the portrait of an intensely civilized and modest couple in a barbaric time. “If you think the United States is not a good place now,” says Joan, “it was worse then.”